Hallo little Doodle...

Het was vroeg in de middag en een klein meisje liep met een teddy beer in haar arm geklemd door het bos. Het was een meisje van een jaar of vier die nieuwsgierig haar ogen uit keek terwijl ze rond liep. Het was hier zo mooi, zo vredig. De kleine meisje was al dagen aan het rond zwerven en leefde vooral op bessen. “Wat vind jij er van Mr Teddy?’ Vraagt de kleine Chaira aan haar teddy beer en knikt een paar keer. ‘Ik ben ook moe Mr Teddy.’ Zegt ze zachtjes en blijft koppig met haar kleine voetjes doorlopen.

Na een tijdje lopen komen ze uit op een klein open plekje waar ze aan de rand blijft staan. “Is dat geen goede rust plek?’ Vraagt ze aan Mr. Teddy en wijst naar een klein appel boom. Samen met Mr. Teddy loopt Chaira naar het boompje waar ze gaat zitten. Haar blik gaat over de open plekje en ze geeuwt. Haar oogleden worden steeds zwaarder en zwaarder en langzaam valt het kleine meisje in een onrustige slaap.

Het was een duistere droom, het was donkeren Chaira kon geen hand voor haar ogen zien. Maar al was het zo duister als nog voelde ze hoe iets haar aanraakte, het leek als of de duisternis tengels had en haar aanraakte, en elke keer weer voelde de aanraking als een verbranding. Tranen gleden over haar wangen omdat Chaira niet begreep wat er nou gebeurde. Een zachte snuit raakte haar wang aan en Chaira schrok wakker.

Twee grote ogen staarde haar nieuwsgierig aan. Chaira raakte haar wang aan en voelde dat ze nat waren. De kleine wezen staarde haar nieuwsgierig maar ook bang aan. Het was nog ene jonkie net zoals zij. Voorzichtig klemde ze Mr. Teddy tegen zich aan en keek naar het wezen. Wat voor ze ging slapen nog een open plek was, was nu gevuld met een paar rare wezens die gras aten. Maar de wezens verder op waren veel groter dan deze bij haar in de buurt. Chaira glimlachte breed en stak haar handje uit. ‘Hallo,’ zegt ze voorzichtig en giechelt als ze de warme adem tussen haar vingers door voelt. Maar voor het rare wezen zijn snuit in haar hand kan drukken hoort ze een hoog raar geluid van de oudere rare wezens vandaan komen en plotseling rent het kleintje weg met alle andere. Geschrokken kijkt Chaira om zich heen opzoek naar diegene die de rare wezens liet schrikken.

meh nogal flut, maar voel je vrij om te reageren ^-^

Brommend sjokte hij wat rond, met zijn handen in de zakken van zijn zwarte jeans. Zijn kristal bengelde op het ritme van zijn stappen rond zijn nek. Zijn kristal was heel simpel. Hij had een helder groen kristal dat aan een koordje hing. Het koordje was vrij lang waardoor zijn, ongeveer drie centimeter grote kristal, tegen zijn borstkas botste. Heen en weer en heen en weer, bij iedere stap die hij zette. Door zijn zwarte T-shirt, viel zijn kristal goed op, hij gaf er niet echt veel om. Als je je kristal kwijt geraakte of als het stuk ging, kon je toch een nieuwe gaan halen, ookal waren ze vrij duur als je een nieuwe wilde, maar hij had toch het geld en waar moest hij het anders aan uitgeven? Alejandro haalde een hand door zijn haar en keek droogjes opzij als hij een dode eekhoorn langs zijn voeten zag liggen. Oeps, tja, hij kon er niet veel aan doen dat alles in zijn buurt stierf. Wel, nu ook weer niet alles, maar planten en kleine dieren konden meestal niet levend aan hem ontkomen. Ach, wat kon hij er aan doen als het en bijwerking van zijn element was? Een vrij benadelende bijwerking, men vond hem altijd veel te snel.

Alejandro begon weer te lopen. Naar waar wist hij niet. Het mocht dan misschien vreemd klinken voor de tegenwoordige demon, maar Alejandro hield van rust en wandelingen. Zulke momenten zijn perfect om eens goed na te denken. Zoals wat zou hij morgen gaan doen? Misschien kon hij Two mouth Bill nog eens gaan bezoeken, hij had hem trouwens nog steeds een eetwedstrijd beloofd. Alejandro zou wel een manier vinden om van hem te winnen, ookal heeft Bill twee monden, dus kan hij twee keer zo veel in één keer eten.

In de verte zag hij een open plek, vol met Doodles. Alejandro grijnsde breed. Die wezens zorgden altijd voor veel plezier, hij wist niet dat het mogelijk was, maar ze waren zelfs dommer dan mensen. De vorige keer dat hij een kudde liet schrikken, waren er een heel aantal tegen boomstammen gebotst of bleven ze in de takken van de bomen vast te zitten, ja, dat was lachen. Misschien werd het deze keer wel beter. Alejandro sloop er naartoe. Krak! Een takje onder zijn voet brak. Hij keek naar onder en vloekte zachtjes. Een doodle produceerde een vaag geluid en ze rende allemaal weg. Maar er bleek nog iemand te zijn. Een klein meisje, helemaal alleen met een teddybeer. Alejandro zette een neutraal, emotieloos gezicht op en stak zijn handen weer in zijn broekzakken terwijl hij naar haar toe liep. ”Moet jij niet naar je ouders? Of ben je verdwaald?” Hij keek kort naar een struik rechts van hem en vervolgens weer naar het meisje. ”Dit is een gevaarlijke plek voor kleine meisjes zoals jij.”

Bij die laatste zin, lijkt hij een pedo .-.

Chaira schrok zich kapot hoe een paar doodles tegen de boom aan kwamen, zich daarna herstelde en weer verder rende. Met haar grote grijze ogen zocht ze naar de bron van hun schrik, Mr teddy nog steeds tegen zich aangeklemd. En lang hoefde ze het niet te zoeken, daar zag ze de oorzaak al. Een lange man die op haar afkwam. Chaira slikte en sloeg haar andere arm om haar teddybeer. ”Moet jij niet naar je ouders? Of ben je verdwaald?” Chaira hield haar hoofd iets schuin en bekeek de man. Lang hij was heel lang met rood haar en oranje ogen. Gefascineerd blijft ze in zijn ogen kijken. ”Dit is een gevaarlijke plek voor kleine meisjes zoals jij.” De kleine meid staat gauw op en klopt haar wat vies geworden jurk schoon. 'Neej meneer, Mr Teddy en ik waren aan het wandelen.' zegt ze met een lief glimlachje. Chaira kijkt opzij naar de plek waar de wezens verdwenen waren en kijkt daarna weer naar de lange meneer 'Waarom liet u de rare wezens schrikken?' vraagt ze met een niet begrijpend blik.
Chaira was nog jong en begreep niet zo goed het verschil tussen goed en kwaad, ze wist sowieso niks van angels of demonen af, of dat ze er zelf een van was.
Chaira haalt haar kleine handje door haar haar en kijkt even lang naar wat droog bloed dat aan haar hand bleef haken voor ze weer vrolijk opkijkt naar de lange man. Ze vroeg zich af waar hij vandaan kwam en hoezo zijn ogen zo apart uitzagen en voor Chaira het wist floepte het er uit: 'Waarom zijn uw ogen oranje meneer?'

Hoop dat je er wat mee kunt, moet echt wennen om met een vier jarige te schrijven xD

en ja....nogal ja... xD

Wanneer hij haar leeftijd probeerde te schatten, gokte hij ergens tussen de drie en zes jaar oud, ja, zo oud zou ze waarschijnlijk zijn. Het meisje stond op en klopte haar jurkje schoon. 'Neej meneer, Mr Teddy en ik waren aan het wandelen.' Alejandro trok een wenkbrauw op. Mr Teddy? Dat was vast de beer die ze in haar armen hield. 'Waarom liet u de rare wezens schrikken?' Alejandro glimlachte onschuldig, het was maar een klein meisje en er leken geen ouders in de buurt te zijn, hij kon haar hier moeilijk gaan bang maken. ”Die rare wezens, zijn Doodles. En het was niet met opzet hoor, ik trapte op een takje.” Tuurlijk, helemaal niet met opzet, waarom zou hij ze ook willen laten schrikken? Haha, dit was nog vrij amusant. Hij fronste lichtjes toen hij het bloed zag, war zou het van komen? 'Waarom zijn uw ogen oranje meneer?'  Alejandro knipperde verbaasd. ”Uhm... Omdat ik zo geboren ben?' Glimlachend hurkte hij voor haar neer en nam voorzichtig haar handje vast. ”Wat heb je hier? Heb jij je pijn gedaan?' Vragen keek hij naar het bloed.

Watch out for the white van~~~

Ze zag hoe de man naar haar glimlachte en glimlachte automatisch met haar liefste glimlach terug. ”Die rare wezens, zijn Doodles. En het was niet met opzet hoor, ik trapte op een takje.” Chaira hield haar hoofd schuin en keek de lange man lang aan. Daarna haalde ze haar schouders op. 'Maar waarom zouden ze schrikken van een takje? U bent niet heel eng..' vraagt ze onschuldig en kijkt de man nog steeds aan. Toen ze over zijn ogen vroeg zag ze hem verbaasd knipperen. ”Uhm... Omdat ik zo geboren ben?'  Kijkt niet begrijpend naar de jongen maar voor ze iets kan vragen wordt ze afgeleid door dat de lange man hurkt en nu bijna even groot is als zij! Hij neemt haar handje met wat rode stof er op.  ”Wat heb je hier? Heb jij je pijn gedaan?' Chaira haalt haar kleine handjes op 'weet ik niet, ik haalde mijn hand door mijn haar en het was er...' zegt ze zachtjes en blijft naar de rode spikkels kijken 'wat is dat meneer?' vraagt ze aarzelend en kijkt weer naar de lange maar nu korte man. Met haar andere hand knuffelt ze Mr teddy heel hard, niet precies wetend hoe ze zou moeten reageren.

Het kleine meisje keek hem niet-begrijpend aan. 'Maar waarom zouden ze schrikken van een takje? U bent niet heel eng..' Alejandro haalde zijn schouders op. ”Ze schrikken gewoon heel snel.” Na zijn antwoord over zijn oogkleur, keek ze hem weer niet begrijpend aan. Maar hij kon ook moeilijk verwachten dat een klein meisje al deze dingen zou begrijpen, ze was nog te jong, had nog geen kennis. Hij hurkte voor haar neer en nam haar handje vast waar wat bloed op zat. ”Wat heb je hier? Heb jij je pijn gedaan?” Vroeg hij. 'weet ik niet, ik haalde mijn hand door mijn haar en het was er...' Alejandro fronste, ietwat verward. 'wat is dat meneer?' Hij fronste. “ Dat is niet zo erg, kom, we zullen je handje gaan wassen, oké?”[/b] Hij stond weer op en klopte zijn jeans af. Daarna stak hij zijn hand uit. ”Kom je mee?” Vroeg hij vriendelijk terwijl verschillende vragen door zijn hoofd spookten. Zoals waarom ze hier was en waar haar ouders waren. Want wie zou zijn kind nu alleen in dit bos achterlaten? Wie weet wat er allemaal met haar gebeurd was als hij haar niet had gevonden. Maar hij besloot er later eens naar te vragen, wat ze daar deed.

“ Dat is niet zo erg, kom, we zullen je handje gaan wassen, oké?” Met grote ogen keek Chaira toe hoe meneer opstond en naar haar zijn hand uitstak. Aarzelend keek ze naar zijn hand. Moest ze hem wel vertrouwen? Mr teddy fluisterde dat hij aardig leek en Chaira knikte bij Mr. teddy's woorden.  ”Kom je mee?” Voorzichtig pakte Chaira zijn hand. Chaira drukte Mr teddy tegen zich aan en keek even rond. Er was niks bijzonders te zien hier, al leek het wel even als of de bosjes bewogen. Chaira hield haar hoofd iets schuin en keek naar de bosjes die bewogen. Ze was zo geconcentreerd naar de bosjes aan het kijken dat ze niet eens had gemerkt hoe een schaduw langs haar zijkant als een tentakel op haar afkwam, de kleine Chaira merkte het pas toen ze iets rond haar voet voelde. Iets glibberig, een gil kwam uit haar mond en ze sprong net niet de lucht in, gauw keek ze achterom terwijl ze een stap opzij zetten uit de schaduwstukje, maar toen ze keek zag ze niks meer. Met grote angstige oogjes keek ze naar de meneer 'W-w-w-wat was dat?' vroeg ze met een piepend stemmetje. Met haar andere arm hield ze haar teddybeer dicht tegen zich aan en kneep in de grote hand van de man.

Eerst twijfelde ze, maar uiteindelijk, vertrouwde ze hem en nam zijn hand vast. Onoplettend begon hij te wandelen. Opeens hoorde hij een gil. Geschrokken keek hij naar Chaira. Ze leek doodsbang en keek hem angstig aan. 'W-w-w-wat was dat?' Alejandro fronste kort, vragend en keek rond. Niets te zien. ”Wat was wa-” Toen zag hij het. Duistere monsters die in de bosjes lurkten. Hij had het kunnen weten dat ze zo'n klein meisje als prooi zouden nemen. Maar niet zolang hij hier was. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij neer hurkte. ”Ik weet niet waar je het over hebt. Misschien ben je moe en heb je wat slaap nodig.” Hij tilde haar op en droeg haar in zijn armen, met haar gezicht doelbewust naar zijn borstkas gericht. ”Sluit je oogjes maar, en probeer wat te slapen. Het zal je vast goed doen.” Ook al zei hij het vriendelijk, toch kon je er ergens een bevel, een soort waarschuwing in vinden. Ja, het was veel beter voor haar als ze haar ogen sloot. (my goodness.. this sounds like he's a pedo >.>) Terwijl hij haar met zijn ene arm vooral ondersteunde, drukte hij zachtjes met zijn andere hand haar gezicht tegen zijn borstkas. Niet te fel natuurlijk, ze moest nog kunnen ademen. ”Slaap maar wat” Vervolgens liet hij zijn mist 'los' rondom hen. Als een zwart aura, een waarschuwend aura. Zwarte slierten rook wentelden rondom hem. Hij zag er zo dreigend en ondertussen beschermend uit. Hij wist niet eens waarom hij dit allemaal deed. Gewoon om een klein kind te helpen.

flut >.>

Ze voelde de angst door zich heen gaan. Met haar grote ogen keek ze naar de grote meneer. Eerst leek hij het niet te zien en daardoor werd ze alleen maar nog banger. Maar daarna voelde Chaira hoe haar lichaam even ontspande, Ze zag zijn brede glimlacht en probeerde ook te glimlachen. ”Ik weet niet waar je het over hebt. Misschien ben je moe en heb je wat slaap nodig.” Chaira voelde zijn armen veilig om haar heen en ze sloeg haar armpjes om hem heen. Ze voelde zich veilig in zijn armen en drukte mr. teddy dicht tegen zich aan. ”Sluit je oogjes maar, en probeer wat te slapen. Het zal je vast goed doen.” Met onzekere ogne keek ze naar zijn gezicht. Maar ze voelde hoe zijn grote hand haar hoofd zachtjes tegen zijn borst kast legde en toch sloot ze haar ogen 'maar...maar ben nog niet moe.' zegt ze terwijl ze haar geeuw onderdrukt. ”Slaap maar wat” Chaira voelde vermoeidheid over zich heen gaan Nog wat onverstaanbare woorden mompelde ze voor dat haar geest zich weer terug getrokken voelde in de nachtmerries. Haar lichaam maakte spastische bewegingen toen de zwarte sliert om hun heen kwam. Zonder dat de kleine Chaira het doorhad begon haar lichaam voorzichtig licht te stralen, niet genoeg om iets kwaads te doen, maar genoeg om zich een beetje te beschermen tegen het mist. Als je er geen aandacht aan besteedde zou je het ook niet door hebben dat er licht uit haar lichaam kwam.

Met een beetje moeite, was het hem toch gelukt om haar te overtuigen wat te slapen. Maar goed ook, want als ze de mist zou zien, zou ze vast in paniek slaan. Nu kon hij rustig richting Etheos wandelen zonder lastig gevallen te worden. Natuurlijk ging hij niet tot aan de stad wandelen, maar in de buurt van Etheos, naast de hoge muren, liggen nog enkele dorpjes verspreid. Hier niet ver vandaan was een dorpje waar hij een leuk, rustig koffiehuis kende. Hij kwam er vrij vaak. Het was er rustig en er was koffie. Wat wil je nog meer? Na dat hij haar wat verzorgd zou hebben, kon hij haar misschien een lekkere kop thee aanbieden. Het zal haar vast goed doen, want ze blek een nachtmerrie te hebben. Het was vrij duidelijk aangezien hij haar vrij stevig moest vasthouden omdat ze spastische bewegingen maakte. Arm kind.

Na een hele tijd stappen, besloot hij dat hij haar best kon wakker maken. Hij zijn mist verdwijnen, of toch tot de normale dosis. Wanneer hij rond zich keek, besloot hij dat het misschien toch beter was nog wat verder te gaan. Door de mist waren de bomen rondom hen dood en rot. Ze zou zich vast rot schrikken. Hij zuchtte en liep nog een aantal meter verder, tot de rotte bomen een heel stuk achter hen lagen en uit het zicht waren. Voorzichtig legde hij het meisje neer tegen een boom en hurkte voor haar neer. Voorzichtig pookte hij haar wang. ”Hé, wakker worden... eh..” Hij fronste. Nu hij er aan dacht, hij wist niet eens hoe het meisje heette. ”Wat is je naam eigenlijk?” vroeg hij zachtjes.

Donkere maskers kwamen op haar af, en de ogen van de maskers gloeide in de duisternis. De licht dat er uit kwam leek net bloed. Angstig keek Chaira heen en weer en probeerde weg te rennen, weg van de enge maskers met bloed, weg van alles. MAar het lukte haar niet, het leek als of haar voeten vast zaten aan de bodem. De maskers kwamen dichter bij en uit haar ogen kwamen tranen. Ze begreep niet zo goed wat ze van haar wilde. Waarom kwamen ze zo op haar af? Waarom?! Een masker ging door haar lichaam heen en kwam er weer uit, en zo bleef het zich maar herhalen. Zacht gesnik kwam uit haar mond voor ze een zware stem hoorde... ”Hé, wakker worden... eh..” Met een ruk opende Chaira haar ogen en klemde haar teddybeer tegen zich aan. Haar borstkast ging op en neer terwijl ze naar de gele ogen keek...Geen rode ogen. Langzaam aan voelde ze zich rustig worden en veegde met haar vuisten wat tranen uit haar ogen. ”Wat is je naam eigenlijk?” vroeg hij zachtjes. Chaira haalde beverig adem door har neus voor ze eerst even naar Mr teddy keek en daarna pas naar de grote man. Met grote en nog tranerige ogen keek ze hem recht aan en fluisterde zachtjes 'Chaira.' Toen ze zich iets gekalmeerd voelde verdween de licht die ze uitstraalde, het was net wat feller geworden omdat ze zo in de war was. MAar nu was het helemaal weg. Chaira had er helemaal niks van gemerkt. Voorzichtig keek ze om zich heen 'Waar zijn we?' vroeg ze zacht en stond op. Even bewoog de wereld om haar heen en ze greep de broek van de grote man om een hou vast te hebben. Haar hoofd bonkte vreselijk en een zacht jammerend geluid kwam uit haar mond, ze liet Mr teddy vallen en ging met haar hand naar de achterkant van haar hoofd die heel veel pijn deed.

Het kleine meisje schrok wakker en klemde haar geliefde beer tegen zich aan. Ze zag er uitgeput uit, maar Alejandro besloot maar te doen alsof hij niet door had dat ze een nare droom had. Het leek hem het beste zo. Tranen stonden in de ogen van het meisje, maar Alejandro besloot het te negeren. Uiteindelijk was hij niet de beste met kinderen. Hij wist nooit hoe hij zich rond hen moest gedragen. ”Wat is je naam eigenlijk?” Vroeg hij op een zachte toon. Ze was nog steeds niet helemaal gekalmeerd. In haar ogen waren de tranen nog zichtbaar en haar ademhaling zat ook niet helemaal juist. Alejandro hoopte dat ze niet zou hyperventileren. Want hij had geen idee wat hij dan zou moeten doen. 'Chaira.' Iets was aan haar veranderd en het was niet het feit dat ze gekalmeerd was. Hij wist alleen niet wat. Het was gewoon zo subtiel, dat hij het niet door had. 'Waar zijn we?' Alejandro glimlachte, maar keek meteen bezorgd als Chaira bijna viel, maar zich nog net aan zijn broek kon vastgrijpen. Wat was hij blij dat hij en riem aan had. Het meisje jammerde zacht. In gedachten vloekte hij. Ze had duidelijk wat hulp nodig, en snel. Alejandro raapte haar beer op en gaf die terug aan haar. ”We zijn dicht bij een dorpje. We gaan naar een theehuisje. Daar zullen ze je iets geven voor die hoofdpijn.” Hij concludeerde allesinds toch dat ze hoofdpijn had, aangezien ze naar haar hoofd greep. “Kan je zelf wandelen of moet ik je weer dragen?' Vroeg hij terwijl hij neer hurkte voor haar.

Alles duizelde om haar heen en Chaira slikte wat gal dat omhoog kwam door, ze hield de broek van de grote man goed vast. Zze volde hoe Mr. teddy aan haar werd terug gegeven en nam hem over. ”We zijn dicht bij een dorpje. We gaan naar een theehuisje. Daar zullen ze je iets geven voor die hoofdpijn.” Chaira had geen flauw idee waar ze was en over wat voor dorpje hij het had maar knikte toch, ze wou dolgraag dat haar hoofdpijn weg was. Tranen stroomde over haar wangen. . “Kan je zelf wandelen of moet ik je weer dragen?' Vroeg hij terwijl hij neer hurkte voor haar. Chaira slikte maar schudde pijnlijk haar hoofd, een oudere stem klonk ik haar gedachtes: 'laat je zwakte niet zien.' ze wist niet wie of wat het was, het leek behoorlijk veel op Teddy. Voorzichtig liet ze zijn broek los en maakte een paar wankelende stapjes, toen zakte ze door haar knietjes en eindelijk kwam het gal dat steeds tussen haar maag en haar mond zat naar buiten. Toen er niks meer in haar maagje zat ging ze hijgend in kleermaaks zit zitte ne ndrukte teddy stevig tegen zich aan, de pijn was iets lichter geworden maar het voelde nog steeds als of er een hamer in haar hoofd bonkte. Na een paar minuten stond het kleine meisje dapper op en pakte de grote mans zijn hand voor ze wankelend begon te lopen. 'Wat is dit voor dorp?' vroeg ze voorzichtig 'en wat is een dorp?' door dat haar hoofd nu iets minder pijn deed voelde ze wat kracht terug komen

nogal flut sorry >,>